GRiD, de brancheorganisatie voor de groepsrisicosector, heeft ontdekt dat slechts twee op de vijf (40%) werkgevers hun personeel ondersteuning bieden voor lichamelijk herstel om hen te helpen aan het werk te blijven of weer aan het werk te gaan, als ze gewond raken of een nieuwe ziekte of handicap hebben. Deze fysieke ondersteuning omvat toegang tot privébehandeling, beroepsrehabilitatie of andere soortgelijke medische diensten.
Bij een verwonding of nieuwe ziekte/handicap bieden werkgevers ook het volgende:
- 38% biedt ondersteuning voor de geestelijke gezondheidszorg, zoals eerstehulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg, een EAP(Employee Assistance Programma) en begeleiding
- 38% biedt ondersteuning voor de sociale gezondheidszorg, zoals het betrekken van werknemers bij werkevenementen
- 36% geeft ondersteuning bij de financiële gezondheid, zoals advies over budgettering, kortingsbonnen of loonvoorschotten
Katharine Moxham, woordvoerder van GRiD, zegt: “Hoewel het goed is om te zien dat werkgevers in deze situaties breed nadenken over hun personeel over de vier belangrijkste pijlers van fysieke, mentale, sociale en financiële ondersteuning, zijn deze cijfers laag. We zouden graag zien dat meer werkgevers bereid zijn hun personeel in deze moeilijke tijden te ondersteunen.”
Ondersteuning voor de lichamelijke gezondheid is zeer nuttig
Van de werkgevers die ondersteuning bieden als personeel arbeidsongeschikt is, zegt een derde (33%) dat zij vonden dat de ondersteuning voor de lichamelijke gezondheid het nuttigst was. Dit werd gevolgd door steun voor geestelijke gezondheid (31%) en financiële gezondheid (29%).
Wanneer een personeelslid een blessure of nieuwe ziekte/handicap heeft, financiert 41% van de werkgevers deze ondersteuning van geval tot geval. GRiD waarschuwt dat deze aanpak verschillende nadelen heeft:
- Het kan duur zijn om voldoende diepte en breedte van ondersteuning te bieden.
- Het is moeilijk om er een budget voor te vinden, omdat geen enkele werkgever jaar na jaar hetzelfde aantal gevallen zal hebben.
- Het is niet egalitair: werkgevers moeten ervoor zorgen dat alle werknemers dezelfde benadering krijgen van hun ziekte, letsel of handicap, anders kunnen ze te maken krijgen met claims van discriminatie of ongelijkheid.
- Bovendien vereist het bieden van ondersteuning per geval dat werkgevers een aandoening volledig begrijpen om het juiste traject te kunnen bieden. Zonder een niveau van klinische expertise kunnen fondsen worden verspild en positieve resultaten worden uitgesteld, doordat niet de meest geschikte hulp of behandeling wordt geboden.
- Veel aandoeningen zijn complex en langdurig en wanneer de ondersteuning geval per geval wordt betaald, levert dit mogelijk geen adequate resultaten op voor het individu gedurende de volledige periode dat hij of zij deze nodig heeft.
Werkgevers die voordelen bieden, zoals groepsinkomensbescherming, zullen merken dat ze goed toegerust zijn om met personeel in deze situaties om te gaan, wat de meest kosteneffectieve en alomvattende manier is om dit te financieren.Katharine Moxham vervolgt: “We zouden meer werkgevers willen aanmoedigen om te onderzoeken hoe groepsinkomensbescherming andere bedrijven heeft geholpen en hoe deze de hunne zou kunnen ondersteunen. Het biedt uiteraard financiële zekerheid, maar ook veel preventieve en rehabilitatieondersteuning.”
