“Een rots in de branding.”. “Een stille, maar hardwerkende kracht, die er altijd voor zorgde dat de PE-sessies op rolletjes liepen.” Dat zijn enkele typeringen van collega’s aan het adres van SAR-beleidsmedewerkster Anne-Lucy Titsing in een afscheidsinterview ter gelegenheid van haar pensionering.Zij noemt de contacten met de cursisten en docenten het leukste van haar baan. “Het is zo’n leuke club enthousiaste vakmensen, daar word je automatisch zelf ook enthousiast van. Docenten vragen zelf of ze voor ons mogen optreden, dat is toch bijzonder? Door al die jaren heen heb ik zoveel docenten en cursisten meegemaakt. Heel vaak keek ik even op de lijst wie er kwam op een PE-bijeenkomst en besloot dan toch nog even langs te komen. Zo ontaardde bijna elke RMIA-test in een reünie.”
Zij vervolgt: “Wat mij enorm aanspreekt aan de SAR en de registers die daarbij horen, is de gedrevenheid. De mensen die in de registers staan, willen meer van hun werk maken. Dat stapje extra zetten. Dat vind ik mooi. Dat je meer wilt doen dan strikt noodzakelijk is voor je klant én voor je vak. En dat je daarvan dan ook nog heel enthousiast wordt. Dat werkt aanstekelijk.”
Mijlpalen
Gevraagd naar de mijlpalen uit haar SAR-tijd antwoordt Anne’Lucy: “Er is zeker in de afgelopen jaren een hoop over ons heen gekomen. Denk alleen al aan de coronaperiode en de overgang van RAiA naar RMiA, maar ook de oprichting van het RGA-register in 2017. Gelukkig zijn we die hele coronaperiode goed doorgekomen. Al snel kwam de focus op online in plaats van fysiek en maakten we de overgang naar webinars voor kleine groepen over veel verschillende onderwerpen. Die switch ging nagenoeg vlekkeloos. Docenten werkten goed mee, maar sowieso was de bereidheid bij iedereen bijzonder groot. Zodra de coronaperiode achter de rug was, zijn we meteen weer overgegaan naar live bijeenkomsten. Daar ligt juist ook de kracht van de SAR. Het draait om die intercollegiale contacten met collega’s en het delen van ervaringen.”
Zij noemt de overgang van RAiA naar RMiA ‘heel pittig’. “We verloren cursisten die het niet gingen doen of die het niet gehaald hebben. Dat is heel jammer en daarmee zijn ook goede mensen verdwenen uit het register. In die tijd vonden heel veel cursussen en testen plaats. Om de week zaten we wel weer paraat om de assessments af te leggen. Dat kostte ontzettend veel tijd en energie. We waren dan ook oprecht blij toen het achter de rug was. Tegelijk gaf het ook weer een boost: we hebben het geflikt. Zonder een goede collega als Nelleke (Sterrenberg) en de betrokken mensen van de testcommissie was het nooit gelukt. Doordat Nelleke en ik kunnen lezen en schrijven met elkaar, kregen we het voor elkaar. Zij deed het voorwerk en ik nam de bal over.”
Kijk hier voor het volledige artikel: https://riskenbusiness.nl/wp-content/uploads/RB-2_24-1.pdf
