CFD en NLE begraven strijdbijl

Hierop reageerde CFD met een persbericht, waarin werd gesteld dat er zo met twee maten werd gemeten. Immers, net als letselschadekantoren, zijn ook financieel- en verzekeringskantoren commerciële organisaties met een winstoogmerk en dient het intermediair beloond te worden voor zijn inspanning. Een commerciële basis hoeft integriteit niet in de weg te staan.

CFD wil, net als NLE, dat de instroom van dossiers bij professionele partijen terecht komt, in plaats van bij bedenkelijke partijen die met zeer hoge aanbrengvergoedingen de markt een slechte naam bezorgen.
In het regelement van het Nationaal Keurmerk Letselschade (artikel 3.5.1) is het betalen van een vergoeding aan derden wel mogelijk, maar die vindt CFD te bureaucratisch, gelet op de relatief geringe bedragen die CFD zich als vergoeding voorstelt. NLE heeft aangegeven vooralsnog aan die formulering vast te houden.

Tegelijkertijd is er binnen NLE een doorlopende discussie gaande over vergoedingsstructuren, zo blijkt ook uit hun website.

Het intermediair heeft vaak een vertrouwensrelatie met het slachtoffer en is vrijwel altijd nauw betrokken bij een letselschadezaak, bijvoorbeeld door aanverwante schadeafwikkelingen, het advies een zaak wel of niet met een eigen letselschade expert af te handelen en evaluatie over de voortgang van een zaak, vaak in een wat breder perspectief.

Dat voorstel wordt gericht aan De Letselschade Raad, waarin o.a. Slachtofferhulp Nederland, ANWB, Verbond van Verzekeraars en het NIVRE zitting hebben. Die nemen besluiten over wijzigingen in de reglementen.NLE heeft aangegeven hier geen gezamenlijke activiteit van te willen maken.